Είναι η τέχνη κάτι περισσότερο από αυτάρεσκη πράξη;

Αυτό αναρωτηθήκαμε με τους μαθητές του Β1 του Γυμνασίου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης κατά την επίσκεψή μας στην έκθεση του ΚΕΘΕΑ "Κοινότητες στη φυλακή-Κοινότητες στην κοινωνία". Τελικά, τα έργα των μελών του ΚΕΘΕΑ μας έπεισαν ότι η τέχνη είναι κάτι περισσότερο από αυτάρεσκη πράξη. Θίγει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, μας κάνει να βγούμε από τον εαυτό μας και να σκεφτούμε τους άλλους, μας δίνει λύσεις στα προσωπικά μας αδιέξοδα. Στο πλαίσιο αυτό αποφασίσαμε να οργανώσουμε μαζί με τους μαθητές μια διαδικτυακή έκθεση τέχνης με τίτλο "Η κοινωνία στην τέχνη". Για τη δημιουργία της έκθεσης αυτής οι μαθητές του Β1 αναζήτησαν έργα τέχνης που τους ευαισθητοποίησαν ιδιαίτερα και τα παρουσίασαν στο ιστολόγιο. Ως φιλόλογός τους τους συγχαίρω για την πολύ καλή δουλειά τους και σας καλωσορίζω  με χαρά στην έκθεσή τους.

Όλοι μαζί χωρίς ναρκωτικά

Το συγκεκριμένο πανό δείχνει ανθρώπους να κρατιούνται χέρι-χέρι. Τα περιγράμματα των ανθρώπων είναι σχεδιασμένα με μολύβι και οι μορφές έχουν διαφορετικά χρώματα: κόκκινο, μπλε, μπεζ. Το φόντο είναι γαλάζιο σαν το γαλάζιο του ουρανού. Το πανό αυτό που το ζωγράφισαν θεραπευόμενα μέλη του ΚΕΘΕΑ δείχνει την κοινότητα του ΚΕΘΕΑ και τις σχέσεις που έχουν μεταξύ τους τα παιδιά που βρίσκονται στην κοινότητα αυτή, για να γλυτώσουν από τα ναρκωτικά. Βλέποντας τον πίνακα αυτό καταλαβαίνουμε πόσο πολύ βοηθάνε ο ένας τον άλλο, για να ξεφύγουν από τον εφιάλτη των ναρκωτικών.

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Ήταν 8 Ιουνίου 1972. Ένας στρατιώτης φώναζε «πρέπει να φύγουμε, θα βομβαρδίσουν εδώ και θα μας σκοτώσουν». Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα έβλεπε το ναό Cao Dai, όπου η οικογένειά της είχε βρει καταφύγιο, να τυλίγεται στις φλόγες.Σε κατάσταση σοκ άρχισε να τρέχει πίσω από τον αδελφό της. Δεν είδε τους ξένους δημοσιογράφους καθώς έτρεχε ουρλιάζοντας προς το μέρος τους. Μετά έχασε τις αισθήσεις της. Ο 21 χρονος Βιετναμέζος φωτογράφος που τράβηξε τη φωτογραφία τη μετέφερε σε ένα μικρό νοσοκομείο και απαίτησε το κορίτσι να έχει όποια φροντίδα χρειάζεται.Η Φουκ βγήκε από το νοσοκομείο 13 μήνες μετά το βομβαρδισμό. Είχε δει τη φωτογραφία του Ουτ που είχε εν τω μεταξύ κερδίσει βραβείο Πούλιτζερ. Μετά τον πόλεμο η 49χρονη σήμερα Κιμ Φουκ σπούδασε γιατρός.

Και ποιος δε ξέρει τη φωτογραφία που αποτυπώνει τη φρίκη του πολέμου του Βιετνάμ, όπου ένα μικρό κορίτσι τρέχει έντρομο μαζί με άλλα μικρά παιδιά για να γλιτώσουν από μία βόμβα ναπάλμ. 

Η φωτογραφία αυτή μας δείχνει μικρά παιδιά να τρέχουν μέσα στον φόβο και την απελπισία ζητώντας τη σωτηρία τους. Με αυτήν εικόνα ο φωτογράφος θέλει να μας στείλει ένα καθαρό αντιπολεμικό μήνυμα.

Κοινωνικές ανισότητες

Ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που απασχολεί όλον τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους  είναι οι κοινωνικές ανισότητες, καθώς οι πλούσιοι τρώνε και οι φτωχοί πεινάνε. Βασικό αίτιο της φτώχειας είναι η ΑΝΕΡΓΙΑ και η άνιση κατανομή του πλούτου.  Για να παρουσιάσει το πρόβλημα αυτό, ο σκιτσογράφος κάνει ένα έξυπνο σκίτσο όπου δείχνει πολιτικούς να τρώνε και να γελάνε και να φοβούνται ταυτοχρόνως από τον κόσμο που τους κοιτάει με οργή, ενώ είναι κρυμμένοι πίσω                από αστυνομικούς!!!

Ο αποχωρισμός

Στο σκίτσο αυτό βλέπουμε μια οικογένεια που ίσως έχει οικονομικά προβλήματα. Εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων ο πατέρας αναγκάζεται να φυγει απο την χώρα του και να μεταναστεύσει σε μια άλλη χώρα. Μέσα απο την στεναχώρια και την λύπη στα πρόσωπα της οικογένειας ο ζωγραφος μας δείχνει το πόσο δύσκολο είναι να φύγεις από την χώρα σου και ειδικά απο την οικογένεια σου.

Ανεργία

Στη γελοιογραφία αυτή βλέπουμε τον δείκτη-βέλος της  ανεργίας να  ανεβαίνει. Επίσης, βλέπουμε  τους  άνθρωπους  εξαιτίας της ανεργίας να κοιμούνται στον δρόμο, γιατί είναι άστεγοι  και να  ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια, γιατί δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν τρόφιμα. Ο φωτογράφος θέλει  να   περιγράψει   με τον τρόπο αυτό ότι οι άνεργοι είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση και με τον έξυπνο αυτό τρόπο θέλει να τονίσει πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα της ανεργίας.

Η πείνα στην Αφρική

Σ' αυτή την φωτογραφία βλέπουμε παιδιά από την Αφρική, που κρατάνε πιάτα και περιμένουν να τους δώσουν φαγητό. Η φωτογραφία θίγει το πρόβλημα της πείνας στην Αφρική, η οποία είναι αιτία να πεθάνουν πολλοί άνθρωποι. Το μέσο που χρησιμοποιεί ο φωτογράφος  για να μας ευαισθητοποιήσει, είναι τα απελπισμένα πρόσωπα των παιδιών.
 Ο φωτογράφος θέλει να μας δείξει ότι, ενώ στις δυτικές χώρες οι άνθρωποι συμπεριφέρονται πολύ σπάταλα στα φαγητά, κάποιοι άλλοι πεθαίνουν από την πείνα.
Μας προκαλεί μεγάλη στεναχώρια και λύπη για τους ανθρώπους που ζουν στην Αφρική, αλλά και τύψεις που εμείς μπορούμε και έχουμε τα πάντα, αλλά αυτοί ούτε καν την τροφή τους έχουν για να ζήσουν.